Przejdź do głównej zawartości

Zwykły piękny dzień

Od kilku dni "chodzi za mną" piosenka Janka Traczyka "Piękny dzień" (https://www.youtube.com/watch?v=DUyi-e3f50c). Jej refren jest prosty, ale jakże wymowny:

Dziś jest zwykły dzień, ale zrobię go niezwykłym.
Dziś jest piękny dzień, nikt by go piękniej nie wymyślił.
 Niby to nic odkrywczego - każdy dzień jest zwykły, tylko ode mnie zależy, co z nim zrobię, jak go przyjmę i przeżyję. Często nie trzeba wiele, aby uczynić dzień niezwykłym. Dobrze się ubrać, zaplanować jakąś małą przyjemność, zwrócić uwagę na piękno świata wokół. Takich zwykłych niezwykłości można doświadczyć niemal w każdej chwili. I może właśnie dlatego one tak bardzo powszednieją, że przestaję je zauważać. Zapierający dech w piersiach wschód słońca nie robi wrażenia, jeśli to kolejny poranek, w którym wstaję zaspana i jak zwykle na ostatnią chwilę, w pośpiechu przygotowuję się do wyjścia i nie w głowie mi podziwianie widoku za oknem. Na ulicy mijam anonimowych ludzi i sama jestem anonimowa, brak uśmiechu, życzliwości, bo to przecież byłoby dziwne, lepiej wpatrzyć się w ekran telefonu i unikać kontaktu wzrokowego. Nie ma czasu na spokojne słuchanie muzyki, czytanie książek, nie można pozwolić sobie na refleksje, przecież to bezczynność, przecież trzeba być nieustannie zajętym.

Dlatego takie przypominanie sobie, że piękno dnia zależy ode mnie, jest mi bardzo potrzebne. Czy to będzie kolejny szary zwykły dzień, czy będzie to piękny zwykły dzień, pełen niezwykłych doświadczeń? Taką decyzję podejmuję w każdej chwili. Mogę wpływać na to, jak odbieram rzeczywistość. Tę samą sytuację mogę przyjąć jako zło, na które będę narzekać lub jako lekcję, z której będę czerpać naukę, która wnosi coś nowego. Tak łatwo zatracić się w krytyce swojego życia, wpaść w dołek i coraz bardziej się w nim pogrążać, winiąc wszystko i wszystkich wokół. Trudniej jest umieć dostrzegać zawsze dobre strony, podnosić się z kolejnych niepowodzeń, nie tracąc nadziei i pogody ducha. Jednak właśnie to drugie podejście daje radość, prowadzi do rozwoju i szczęścia.

Każdy dzień może być najpiękniejszy - to ja mogę go takim uczynić.
Etykiety:

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Jaki był ten rok

Dziś ostatni dzień roku 2018. Wiele osób robi podsumowania, wspomina najlepsze chwile, najlepsze przeczytane książki. I ja również pokrótce podsumuję z własnej perspektywy ten kończący się rok. Pierwsze miesiące 2018 roku nie były łatwe. Nie przepadam za tym okresem w roku, kiedy dni są krótkie, pogoda nijaka, minęły Święta Bożego Narodzenia i pozostaje jedynie oczekiwanie na wiosnę, która tak długo nie chce nadejść. Mimo to na początku 2018 roku była kilka zdarzeń wartych zauważenia. Założyłam tego bloga i (może nieregularnie, ale jednak) publikuję co jakiś czas posty. Napisałam pracę podyplomową i się obroniłam, zyskując uprawnienia do pracy jako nauczyciel. I taki właśnie zawód wykonuję - marzyłam o tym od dziecka. Wiosna minęła spokojnie i bez większych zawirowań. W dzień zakończenia roku szkolnego dowiedziałam się, że zostanę wychowawczynią. I to pomogło mi podjąć w końcu najważniejszą decyzję w tym roku - zrezygnowałam ze studiów doktoranckich. Bardzo długo się z tym nosiłam,...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Czytelnicza niemoc

Wydawać się może, że jesień to idealna pora roku dla mola książkowego. Długie, chłodne wieczory, kiedy można zaparzyć herbatę, otulić się kocem i zaszyć z książką w fotelu - to brzmi tak miło. I w moich wyobrażeniach jesieni taki obraz jest bardzo żywy, jednak kiedy przychodzi co do czego okazuje się, że takie okoliczności to raczej wyjątek niż reguła. Dla mnie jako nauczyciela jesień to czas naprawdę intensywnej pracy, a już tak od połowy listopada, kiedy na horyzoncie rysuje się widmo zbliżającego się zakończenia pierwszego semestru, nagle zaczyna brakować czasu nawet na bieżące sprawy. Znalezienie go na przyjemną lekturę staje się trudne, nie mówiąc już o tym bajkowym, przytulnym klimacie. Czytam więc, kiedy tylko mogę, w pociągu, na przerwie, przy posiłku, na chwilę przed snem (dopóki jeszcze rozumiem, o czym czytam). Zaczęłam kilka książek, ale w takim ślamazarnym tempie żadna nie porywa i nie daje takiej przyjemności, jaką dawałaby czytana na spokojnie, w większych part...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Światło, którego nie widać

Czytam sporo różnych książek, staram się dobierać swoje lektury tak, by oprócz rozrywki niosły też jakieś przesłanie, były wartościowe. Jakiś czas temu sporą popularnością cieszyła się powieść "Światło, którego nie widać" Anthony'ego Doerra. W 2015 roku zdobyła ona nagrodę Pulitzera, zauważono ją również w kilku konkursach i zestawieniach. W moim przypadku zainteresowanie jest zazwyczaj odwrotnie proporcjonalne do popularności książki. Mimo to na targach książki w Gdańsku skusiłam się na kupno "Światła, którego nie widać" i po zapoznaniu się z jej treścią cieszę się, że tak się stało. Akcja powieści toczy się głównie w czasie II wojny światowej, chronologiczny ciąg zdarzeń przeplatany jest fragmentami prowadzącymi do kulminacyjnego momentu rozgrywającego się w sierpniu 1944 roku. Dwoje głównych bohaterów to dzieci - dziewczynka z Francji i chłopiec z Niemiec. Dziewczynka, Marie-Laure, wychowywana przez ojca, który pracuje jako ślusarz w Muzeum Przyrodniczym w ...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej