Romans?

Z okazji Świąt Bożego Narodzenia dostałam od koleżanki dwie książki. Jedna była zaległym prezentem urodzinowym, druga świątecznym. Każdy, kto mnie zna, wie, że uwielbiam czytać, a książka to dla mnie najlepszy prezent. Zabrałam się więc do czytania… i niestety trochę się rozczarowałam.

[Uwaga – poniższe treści mogą zdradzać fabułę i zakończenie książek.]

Najpierw przeczytałam „Zimowe marzenie” Amandy Prowse. Romans osadzony w świątecznej atmosferze. Ona – samotna matka, przeżyła trudne dzieciństwo, jej narzeczony zmarł, jadąc samochodem ze swoją kochanką, została sama, w ciąży. Później życie jej się ułożyło, znalazła pracę, a wraz z nią dach nad głową i ludzi, którzy stali się rodziną dla niej i jej syna. Na początku grudnia leci do Nowego Jorku załatwić pewną służbową sprawę i tam spotyka jego. Początek znajomości nie zapowiada się dobrze, ale za to interesująco, więc szybko przekształca się w zauroczenie i weekendowy pobyt owocuje miłością życia dla obojga. Oczywiście pojawiają się obowiązkowe przeszkody, ale ostatecznie „prawdziwa” miłość zwycięża i wszystko kończy się happy endem. Hmmm… Wszystko pięknie, ale nie kupuję już takich historii. Trudno mi uwierzyć, że prawdziwa miłość może zacząć się w taki sposób, szybko, od razu pochłonąć człowieka całkowicie, choć opiera się tylko na krótkim spędzonym razem czasie i wspólnej nocy.

Drugą z kolei powieścią był „Antykwariat spełnionych marzeń” Doroty Gąsiorowskiej. Pierwsze zdanie opisu: „Emilia kocha książki”. To mnie zachęciło! Rzadko zdarza mi się czytać powieść, której główna bohaterka jest moją imienniczką i w dodatku łączy nas zamiłowanie do literatury. Ale niestety treść znowu mnie rozczarowała, chociaż mam właściwie mieszane uczucia. Kilka wątków było naprawdę ciekawych, szczególnie dotyczących historii. Emilia pracuje w antykwariacie pana Franciszka, którego nieżyjąca już żona, Zofia, była jej opiekunką. Na kartach powieści razem z Emilią poznajemy historię Zofii i jej przyjaciółki, Sary. Ich przyjaźń została nawiązana w czasie wojny i ten wątek naprawdę budzi zainteresowanie. Moim zdaniem jednak autorka w jednej powieści chciała poruszyć zbyt wiele tematów, rozwinęła więc wiele wątków, które razem nie tworzą zbyt spójnej całości. No i ten nieszczęsny wątek romansowy… Tajemniczy nieznajomy, spotkany w latarni morskiej, budzący gwałtowne uczucia tak zawładnął sercem Emilii, że od razu wiedziała, że to ten jedyny i że go kocha. Przystojny, ale zupełnie nie tajemniczy grafik, którego wadą było to, że nie ubierał się elegancko, nie miał szans, mimo obecności, pomocy i cierpliwości. Naprawdę? Ponadto język, którym napisana jest powieść, momentami budził moje rozbawienie. Zbyt kwieciste metafory do opisania płytkich w sumie uczuć… Trudno mi się przekonać do takiego stylu.

Jak to jest, że takie powieści trafiają na półki księgarń? Wiem, że w każdym jest pragnienie miłości. Też jej pragnę, a jeszcze nie dane mi było jej doświadczyć, ale widzę jak wyglądają związki w prawdziwym życiu. Może mam zbyt idealistyczne podejście do miłości, ale według mnie jest ona czymś, co wymaga pracy, zbudowania, fundamentów. Zaczyna się od zauroczenia, zakochania, ale ono nie jest tożsame z miłością, która nie jest uczuciem, która trwa przez całe życie i łączy ludzi silną więzią. O takiej miłości marzę, a nie o romansie z nieznajomym.